گفتم .. گفتی .. گفت ..

میدونم خیلی طولانیه، ولی باور کنید ارزش یک بار خوندنو داره.

 

گفتم: خدای من، دقایقی بود در زندگانیم که هوس میکردم سر سنگینم را که پر از دغدغه ی دیروز بود و هراس فردا بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟

گفت: عزیز تر از هرچه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی بلکه در تمام لحظات بودنت بر من تکیه کرده بودی، من لحظه ای تو را از خودم دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی! من همچون عاشقی که به معشوق خود مینگرد، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم.

گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی ، اینگونه زار بگریم؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ایست که قبل از آنکه فرود آید، عروج میکند، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی  و از حوالی آسمان

چرا که تنها اینگونه میشود شاد بود.

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟

گفت: بارها صدایت کردم،آرام گفتم  از این راه نرو که به جایی نمیرسی، تو هرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیز تر از هر چه هست از این راه نرو که به نا کجا آباد هم نخواهی رسید.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟

گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی

بارها گل برایت فرستادم ، کلامی نگفتی

میخواستم برایم بگویی و حرف بزنی، آخر تو بنده ی من بودی!

چاره ای نبود جز نزول درد که تنها اینگونه شد که تو صدایم کردی.

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟

گفت: بار اول که گفتی خدا آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم

تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر

من میدانستم تو بعد از علاج درد، بر خدا گفتن اصرار نمیکنی

و گرنه همان بار اول شفایت میدادم

گفتم: مهربانترین خدا ، دوست دارَمَت.

گفت: عزیز تر از هرچه هست، من دوست تر دارَمَت .