محرم آغاز میشود اما

حسین مظلومانه قیام کرد

وحسن مظلوم با جگری خون آلود به نظاره ی کودکان اسیر مینشیند

قصه از حنجره ای است که فرو خورده به بغض

به چند سال پیش فکر میکنم به سالهای تو روزای تابستون عصر به عصر ما دخترای کوچه جمع میشدیم و باراهی مسجد میشدیم

اون موقعهایی که تو دهه ی محرم وقتی از جلوی مدرسه دانش رد میشدیم بریم مهدیههیئت بچه های مسجد با صدای طبل های کوچیکشون اذان تا سر کوچه همراهی میکردن

به روزایی که اگه بزرگتراوقت نداشتن بازم میشد تا مسجد محل بریم و با هیئت بریم شام غریبان

این مسجد را مردم ساختند با نذر هاشون باصد تومن دویست تومنی که بچه های مدرسه نذر میکردن واسه امتحاناشون.

مسجد محل ما گنبد و مناره های باشکوه نداشت ...آره مسجد ما گچ کاری های نفیس نداشت قدمتشم به اندازه ی عشقی بود که مردم بش داشتن حتی سایه ی خونه ی خدا واسه ما قداست داشت...

نمیدونم چطور نمیدونم کی ؟نمیدونم کی ؟فقط میدونم آنقدر به ما فرصت نداشتیم که فکری به حال نمازهای جماعت محل بکنیم،فکری به حال جای هیئت و علمش بکنیم

حتی فرصت نداشتیم قبل از ویرون کردن خونه ی خدا به زمینای خالی کنارش نگاه کنیم آخه شهر ما بزرگه آخه جا نداریم واسه روزای جمعه مون واسه نمازای عیدمون

حالاچند سالی میشه که دارن به جای مسجد ما یه مصلی بزرگ و مجلل میسازن یه ساختمون چند طبقه یه خونه در شان بزرگی خدا با یه طبقه با کاربری تجاری

چند سالی هست که پارکینگ مسکن مهر شده تکیه ی امام حسین قبلش کنار خیابون چادر میزدیم به عشق سینه زنی آقا

امسال اما مسکن مهرمون داره ساخته میشه همین چند وقت پیش بود که دیدم اونجاهم انگار دیگه نداریمش

کنار مسجد ما زمین خالی زیاد هست کنار مسجد ما....

ما نمیتونیم هر بعد از ظهر سوار ماشین شیم و بریم واسه نماز جماعت

مانمیتونیم همیشه تو مجلس حسین شرکت کنیم آخه ما همیشه نمیتونیم این راهو بریم

مانمیتونیم همیشه شبای قدر بریم مسجد آخه مسجد بزرگ شهرمون جا نداره و مجبوریم شبای سرد تو پارک بشینیم

ماهم مسجد داشتیم........تو محلمون واسه وقتایی که دلمون میخواست ناخوانده مهمون خدا بشیم

این جا شهر منه .اهمیت نداره اثبات موقعیت من کی رو میشکنه آینده ی چند نفرو لب پرتگاه میفرسته مهم اینه که من باشم با همون اسم و رسم ها

هفنه ی دیگه بازم میرم که به نظاره ی هیئتمون با همون طبل ها وزنجیرها باهمون نوحه خونای آشنا بشینم...............