لی در برابرمان ایستاده، شناختش از "مسئولیت" سرشارمان می کند پس به جای شناخت علی و قبول "مسئولیت"، راه حلی می جوییم و می یابیم!
به جای "شناخت" علی و زندگیش و خواندن و فهم نهج البلاغه اش، حبش را بگیر و شناختش را رها کن!! چرا که حب علی بدون شناخت ایجاد "مسئولیت" نمی کند.
علی مجهول و ناشناس مانند بتی هست که می پرستیمش، بی آنکه میان ما و او هیچ ارتباطی وجود داشته باشد.
بی شناختن ، علی چون "دیگران" است!
هرچه می خواهی گریه کن، هو بکش ، عشق و محبت بورز. بی اندکی شناخت، علی را فرشته کن، خدایش کن، نمیتواند ذره ای در زندگیت تاثیر داشته باشد و بایستنی بر دوشت بگذارد!
فقط نشناسش! چرا که شناختش مسئولیت آور است!
"شیعه علی بودن" مسولیتهای سنگینی را بر دوش انسان بار می کند –مسولیتی که از همه مسولیتهایی که مکتبهای آزادیخواهی عدالتخواهی و آزادیبخش بر دوش معتقدان و پیروان خود می نهد – سنگینتر است.
شناخت علی "ذهنیت" است . حب علی "احساس" است . اما تشیع علی "عمل" است.
م.آ.26دکتر علی شریعتی