از باغ می برند تا چراغانی ات کنند

از باغ می برند چراغانی ات کنند

تا کاج جشتهای زمستانی ات کنند

پوشانده اند صبح تو را ابر های تار

تنها به این بهانه که بارانی ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می روی

شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست

از نقطه ای بترس که شیطانی ات کند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست

گاهی بهانه ای است که قربانی ات کنند

نیا باران

نیا باران زمین جای قشنگی نیست..
من از جنس زمینم خوب میدانم
که گل در عقد زنبور است....!
و اما یک طرف سودای بلبل..
یک طرف خال لب پروانه را هم دوست میدارد..
من از جنس زمینم خوب میدانم
که اینجا جمعه بازار است
و دیدم عشق را در بسته های زرد و کوچک
نسیه میدادند..
در اینجا قدر نشناسند..
مردم شعر حافظ را به فال کولیان اندازه میگیرند
نیا باران زمین جای قشنگی نیست...

آدم به خدا خیانت کرد !!

خدا غم آفرید

، تنهایی آفرید

، بغض آفرید . . .

اما راضی نشد ! کمی تامل کرد . . .

آنگاه “ عشق ” آفرید !

نفس راحتی کشید !!

انتقامش را گرفته بود از آدم . . .

تو کجایی سهراب؟؟؟
آب را گل کردند...چشم ها را بستند و چه با دل کردند...
وای سهراب کجایی آخر...؟
زخم ها بر دل عاشق کردند...
تو کجایی سهراب؟؟؟
... که همین نزدیکی عشق را دار زدند...
همه جا سایه ی دیوار زدند...
ای سهراب کجایی که ببینی حالا دلخوشی مثقالی است...!
دل خوش سیری چند؟
صبر کن سهراب...!! قایقت جا دارد؟
من هم از همهمه ی داغ زمین بیزارم...

چه کسی می داند

          که تو در پیله ی خود تنهایی؟

چه کسی می داند

         که تو در حسرت یک روزنه در فردایی؟

                                                              پیله ات رابگشا

                                                         تو به اندازه ی پروانه شدن زیبایی