ای سکوت ای مادر فریادها !

من سکوت خویش را گم کرده ام .

لاجرم در این هیاهو گم شدم .

من که خود افسانه میپرداختم ,

عاقبت افسانه مردم شدم !

ای سکوت ای مادر فریادها !

ساز جانم از تو پر آوازه بود .

تا در آغوش تو راهی داشتم ,

چون شراب کهنه شعرم تازه بود .

در پناهت برگ و بار من شکفت ,

تو مرا بردی به شهر یادها ,

من ندیدم خوشتر از جادوی تو ,

ای سکوت ای مادر فریادها .

گم شدم در این هیاهو گم شدم ,

تو کجایی تا بگیری داد من ؟

گر سکوت خویش را میداشتم ,

زندگی پر بود از فریاد من

بیا باهم بگرییم

چنین غمگین و هایاهای 

کدامین سوگ میگریاندت ای ابر شبگیران اسفندی؟ 

اگر دوریم اگر نزدیک بیا باهم بگرییم ای چو من تاریک 

    اخوان ثالث

شعری از فروغ فرحزاد

من پری کوچک غمگینی را

می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

ودلش را در یک نی لبک چوبین مینوازد

آرام آرام

پری کوچک غمگینی

که شب از یک بوسه میمیرد

و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد

دل دیوانه تنها دل تنگ

سر خود را مزن اینگونه به سنگ
دل دیوانه تنها دل تنگ
منشین در پس این بهت گران
مدران جامه جان را مدران

آدمک خر نشوی گریه کنی !